Sorular, yanılgılar, zannetmeler, arzular ve hayal kırıklığı...

İçin içini yiyor... Ulaşmaman gerektiğini bile bile istiyorsun... Sigara gibi.

Midende durmadan çalışan o çamaşır makinesini başka türlü susturamayacağını anladığın anda sonuçlarını hiç düşünmeden saçıveriyorsun ağzından sözcükleri... Ne var ne yok boşaltıyorsun.

Gururun mu? H-ha... Aklına bile gelmiyor gururun.

Olmayacağını bir kez daha görüyorsun, ama içinden olsun istiyorsun. Gerçi "olmaması daha mı hayırlı? " sorusu içini kemiriyor; ama beynin bu kısmı reddediyor. İçindeki çamaşır makinesi, mısır patlatma makinesiyle yer değiştiriyor...

"Hayallerimin ikinci kısmına geçmeden önce patlamış mısır almalı mıyım?" diye soruyorsun. Evet canın çekiyor yağlı tuzlu patlamış mısırı; ama onun yerine sebze yesen senin için daha iyi olur, biliyorsun. Ne var ki, sinemaların önünde duyduğun türden, iradeni altüst eden o mısır kokusu çoktan aklını esir alıyor.

Ve sonra bir yazı okuyorsun. Yazıda kendini görüyorsun, boğazın düğümleniyor, boynundan yukarısı hızla ısınırken kulakların hantallaşıyor, sesler boğuklaşıyor, ılık gözyaşları döküyorsun ve ses çıkarmamak için derin bir nefes alıyorsun...

Yazıyı bir daha okuyorsun. Orda gördüğün şeyin sen olduğuna inanmak istemiyorsun, başka bir hedef arıyorsun o sözcüklerin gidip saplanması gereken. Sonra tekrar okuyorsun, tekrar, tekrar...

Bi şeyler yapmak istiyorsun, ama yanılmış olma ihtimalin bileklerini halatla bağlıyor. Kurtulmaya çalıştığında bileklerin kesiliyor, çoşarcasına kanayamıyor da, seni inleterek sızıyor kan. Ne müdehale gerektirecek kadar kan fışkırıyor, ne sorunsuz görünücek kadar acısız oluyor bu savaş. Yüzlerce soru işaretiyle başbaşa kalıyorsun.

Pusula yok. Harita yok. Yosun tutan yönüne bakabileceğin bi ağaç da yok çevrende... Geceyi de bulutlar esir almış; gökyüzünü de seçemiyorsun ki Kutup Yıldızı'na yön sorasın.